“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 1)
ทุกวันอาทิตย์ในสมัยก่อน คุณพ่อจะพาคุณแม่และผมออกไปทานข้าวนอกบ้านด้วยกันเป็นประจำ วันวานช่างผ่านไปเร็วจริงๆ รวมถึงในวันที่ผมไปเรียนที่ออสเตรเลีย ช่วงเย็นๆ คุณพ่อกับคุณแม่จะโทรหาเป็นประจำตลอดระยะเวลาที่ไปศึกษาต่อต่างประเทศ เราจะยุ่งแค่ไหนก็อดคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้ และต้องนั่งรอเวลาที่คุณพ่อคุณแม่จะโทรมาพูดคุยในช่วงระยะเวลาหนึ่ง คุณพ่อคุณแม่ท่านไม่เคยลืมที่จะทำหน้าที่ต่างๆ เหล่านี้ให้กับเราเลยครับแม้ว่าท่านจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม ท่านพร้อมมอบความอบอุ่นให้กับเราเสมอ ท่านไม่เคยบ่นหรือเบื่อที่จะทำหน้าที่นี้ให้กับเราเลยจริงๆ มันจึงกลายเป็นความเคยชินที่มีการซึมซับจนกลายเป็นความรักและความผูกพันกันในสายใยรักระหว่างพ่อแม่ลูก ซึ่งลูกคนนี้อาจจะเคยทำให้คุณพ่อคุณแม่ไม่สบายใจหลายๆ ครั้งแต่ท่านทั้ง 2 ก็ไม่เคยที่จะโกรธและเกลียดเราเลยแม้แต่ครั้งเดียว ในทางตรงกันข้าม ท่านยังคงเฝ้าเป็นห่วงเราเสมอมานะครับผม ลูกพ่อแม่ครับผม
ในวันที่เรารู้สึกอ่อนแอและผิดหวัง เราก็ได้รับความรักความเมตตาจากคุณพ่อคุณแม่เสมอมา ท่านทั้ง 2 คอยยืนอยู่เคียงข้างเราเสมอไม่ว่าเราจะมีความสุข หรือเรากำลังทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส ท่านทั้ง 2 ไม่เคยทอดทิ้งเราเลยสักครั้ง และที่สำคัญ ท่านทั้ง 2 จะค่อยให้กำลังใจ และเป็นกำลังใจให้เราค่อยๆ ก้าวข้ามปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ไปให้ได้ ท่านทั้ง 2 คอยเป็นห่วงและให้กำลังใจเราเสมอมานะครับผม คุณพ่อคุณแม่ครับ
(บันทึกความทรงจำครั้งแรกเมื่อวันอาทิตย์ที่ 08 มีนาคม 2563 และมีการบันทึกเพิ่มในวันศุกร์ที่ 17 เมษายน 2563)
