“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 10)
นึกแล้วก็ให้ใจหาย แต่เรายังต้องอยู่กับความเป็นจริงเหล่านี้ให้ได้ หลังจากที่ก่อนหน้านั้น อย่างมากเราก็จากกับคุณพ่อคุณแม่ไม่นาน หรือไม่เกิน 1 เดือน ยกเว้นสมัยที่ต้องเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ในช่วงตั้งแต่ปี 2535-2540 ก็จะมีแวะกลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง แต่อาจจะไม่ได้อยู่นานเหมือนกับช่วงปกติ
แต่หลังจากวันศุกร์ที่ 03 เมษายน 2563 ที่ผ่านมานั้น เราต้องจากกับคุณพ่อตลอดไป แต่คุณพ่อยังคงอยู่ในใจคุณแม่และผมเสมอมา และตลอดไปครับผม
“เรามีกัน 3 คนพ่อแม่ลูก”
เวลาเดินทางไปไหน
“เราก็จะไปด้วยกัน 3 คน พ่อแม่ลูก แต่ในวันนี้ มันรู้สึกเหงา และเศร้าใจแบบพูดไม่ถูกเลยจริงๆ ครับ”
แต่มันก็เป็นความจริง และเราต้องยอมรับความจริงเหล่านี้ให้ได้ อาจจะต้องใช้เวลา แต่เวลาจะเป็นเครื่องช่วยเยี่ยวยาความรัก และความคิดถึงคุณพ่อได้ แต่คุณพ่อจะคงอยู่ในใจคุณแม่ และผมตลอดเวลานะครับผม
“คิดถึงคุณพ่อนะครับผม”
คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่า ในสมัยก่อนตอนที่ผมยังเด็กๆ อยู่ ผมมักจะเฝ้ารอคุณพ่อกลับจากที่ทำงาน และเมื่อเราเจอคุณพ่อ เรามักจะงอแง ร้องไห้ และอ้อนให้คุณพ่อพาเราไปเที่ยวเป็นประจำ โดยคุณพ่อจะขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งพาเรา และคุณแม่ไปขี่รถเล่น ไปซื้อของ หรือไปธุระ
และที่สำคัญที่นั่งประจำตำแหน่งโปรดของผม ก็คือ บริเวณถังน้ำมันด้านหน้ารถมอเตอร์ไซค์ครับผม
เรายังจำมอเตอร์ไซค์คันเก่งของคุณพ่อได้เป็นอย่างดี
(บันทึกความทรงจำเมื่อวันอาทิตย์ที่ 26 เมษายน 2563)
