“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 13)
“อาป๊าครับ อาป๊าใกล้ถึงบ้านหรือยังครับ เพราะเดี๋ยวต้องพาอาม้าไปออกกำลังกายครับ” “อาป๊า” บอกว่า ใกล้ถึงแล้ว วันนี้งานเยอะ เลยออกมาสายหน่อย บอกอาม้าให้รอแป๊บเดียว ตอนนี้อยู่หน้าหมู่บ้านแล้วครับ
“เฮา บอกอาม้าด้วยว่า อาป๊าใกล้ถึงแล้ว วันนี้รถติดมากๆ เลย รอแป๊บนึงนะ ตอนนี้อยู่หน้าหมู่บ้านแล้วครับ” “อาป๊า” โทรมาบอกให้ผมช่วยบอกอาม้าให้รอนิดนึง
เราทำอย่างนี้เป็นประจำ โดยผมจะขับรถพาคุณแม่ไปออกกำลังกายที่ห้างฯ พร้อมกันนี้ ก็พาคุณพ่อไปเดินออกกำลังกายภายในห้างฯ ด้วย ซึ่งระหว่างรอคุณแม่ออกกำลังกายเสร็จ โดยผมจะคอยเดินออกกำลังกายเป็นเพื่อนคุณพ่อ และอย่างน้อยๆ ต้องเดินให้ได้สัก 5-6 รอบตามดีลที่คุณพ่อท่านวางเอาไว้เป็นประจำ
เมื่อเดินเสร็จแล้วก็จะแวะมานั่งรอคุณแม่ หลังจากนั้นจึงเดินทางกลับบ้าน โดยก่อนกลับอาจจะมีแวะซื้อของกลับบ้านบ้าง หรือแวะรับประทานอาหารที่ห้างฯ บ้างในบางครั้ง
ล่าสุดที่ผมได้มีโอกาสพาคุณพ่อกับคุณแม่ไปห้างฯ (วันพุธที่ 04 มีนาคม 2563) โดยระหว่างที่พาคุณแม่ขึ้นไปออกกำลังกายฯ ที่ชั้นบนนั้น ผมขอให้คุณพ่อนั่งรออยู่ที่ชั้น 1 ภายในห้างฯ ก่อน แล้วค่อยลงมารับ และพาคุณพ่อเดิน (ถ้าเป็นช่วงปกติ) ยกเว้นในวันพุธที่ 04 มีนาคม 2563 คุณพ่อท่านเดินไม่ค่อยไหว ผมเลยขออนุญาตให้ท่านนั่งรถเข็น และเข็นพาท่านนั่งดูรอบๆ ภายในห้างฯ
เราไม่รู้เลยว่าเราจะทำหน้าที่ลูกได้ถึงเมื่อใด แต่ถ้ามีโอกาส เราคิดว่า เราอยากทำให้ดีที่สุด แม้ว่าเราไม่ใช่ลูกที่ดีที่สุด มีงอแงบ้าง เกเรบ้าง เอาแต่ใจบ้าง อารมณ์ร้อนบ้าง เห็นแก่ตัวบ้าง แต่เราก็คิดว่าเราอยากทำให้ดีที่สุด เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของเรา
บรรยากาศในวันนั้น ผมกราบเรียนขอถ่ายรูปคุณพ่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วถึงค่อยพาท่านมานั่งพักที่บริเวณพื้นที่ที่ทางห้างฯ จัดให้กับประชาชนที่ไปเดิน-เที่ยวห้างฯ ได้นั่งพัก และระหว่างนั้นผมก็แวะไปรับคุณแม่ แล้วค่อยพาคุณพ่อคุณแม่เดินทางกลับบ้าน
ความรู้สึกในวันนั้น ช่างแตกต่างจากในวันนี้ เรารู้สึกเหงา และหว้าเหว่เป็นที่สุด ผมกับคุณแม่คิดถึงคุณพ่อ และคิดถึงบรรยากาศในวันนั้นๆ เป็นที่สุด
“อาป๊าครับ”
(บันทึกความทรงจำเมื่อวันพุธที่ 29 เมษายน 2563)
