“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 19)
“เฮาก็เป็นเด็กดีนะ กตัญญู รักแม่มาก แต่สำหรับอาป๊า เฮาอาจจะชอบบ่นๆ อาป๊าหน่อย แต่ก็รักอาป๊าเช่นกัน ไม่ใช่ว่า ไม่รัก และไม่เป็นห่วงอาป๊านะ แต่ทำไม เฮาถึงไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตเลย ทำไม ทำไม ทำไม อาป๊าท่านชอบพูดให้ผมฟังแบบนี้”
ผมเองก็มักจะบอกกับท่านเสมอว่า แล้วแต่บุญวาสนาครับอาป๊าครับ อย่าไปคิดมากเลยครับ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดครับอาป๊าครับ เราพยายามทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอครับอาป๊าครับ
ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่บุญวาสนาครับอาป๊าครับ ชาติที่แล้วเราอาจจะทำมาน้อยก็ได้ครับ แต่โชคดีที่ชาตินี้เรามีโอกาสได้สร้างเพิ่มครับ
ผมชอบสิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ท่านสอนเสมอว่า ให้เราเป็นคนดี รู้จักประหยัด มัธยัสถ์ และรู้จักเก็บออมเพื่ออนาคต
“เฮา ต้องประหยัด และอย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยนะ ต้องเก็บเงินเอาไว้ใช้ในยามจำเป็นด้วยนะ อย่าหาว่าอาป๊าอาม้า ขี่บ่นเลยนะลูก เงินทองหายากนะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่าเพิ่งซื้อ หรือใช้ของเก่าไปก่อนนะ อย่าเพิ่งไปก่อหนี้ใหม่เลยนะ เชื่ออาป๊าอาม้านะ”
กราบเรียนตามตรงว่า เราแทบไม่เชื่อคุณพ่อคุณแม่เลยครับในช่วงที่ผ่านมา เพราะเราคิดว่าเราคงทำได้ เราสู้ได้ เราเจ๋ง เราเอาอยู่ แต่สุดท้ายคุณพ่อคุณแม่ท่านพูดถูกครับ ท่านเตือนเราถูกครับ เพราะเวลาเราหมุนเงินไม่ออกนั้นมันช่างเป็นช่วงเวลาที่สุดๆ จริงๆ ครับ
คุณพ่อคุณแม่ท่านมักสอนให้เราอย่าหลงระเริงกับความสุขจนเกินไป และลืมนึกถึงความทุกข์ เพราะทั้งสุขและทุกข์มักจะสลับกันไปมา บางทีก็สุข บางทีก็ทุกข์ บางทีเราก็รู้สึกว่าความทุกข์มาเยี่ยมเยียนเรานานกว่าความสุข บางทีเราก็มักจะบอกว่า ทำไมความสุขจึงมาให้เราได้สัมผัสเพียงระยะสั้นๆ เท่านั้นเอง แต่ความทุกข์มักอยู่กับเรานานจนเราลืมความสุขไปเลยในบางครั้ง
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณพ่อคุณแม่ท่านเคยได้พบเจอมา (ประสบการณ์ชีวิต) และทยอยถ่ายทอดเป็นบทเรียนในชีวิตให้เราได้ฟังและได้เรียนรู้จากการใช้ชีวิตจริงๆ ในแต่ละวันครับผม
(บันทึกความทรงจำเมื่อวันจันทร์ที่ 11 พฤษภาคม 2563)
